Een hoofdstad is altijd een goede plek om te starten, maar om het beeld compleet te maken laten we de stad achter ons, ‘hongerig’ naar meer…

Chicharon & uitlaatgassen

Die ‘honger’ wordt al heel snel gestild zodra ik de chauffeur vraag te stoppen bij een stal direct langs de snelweg. Daar waar zwaar verkeer langsraast wordt meesterlijk varkensvlees verkocht: chicharon. Het doet me denken aan ‘porchetta’ die je in Italië, ook langs de weg, overal kunt vinden.

Geroosterd boven hout, met een sausje van oregano, sinaasappel en rode peper, heerlijk krokant aan de buitenkant, botermals vanbinnen, met trots wordt mij een bord in de handen gedrukt, en terecht. ‘Waarom bestaat dit niet in Nederland?’ vraag ik me af, terwijl ik mijmerend en uitlaatgassen inademend mijn bordje leeg eet..

Gevilde geiten bungelen langs de weg. Que pasa?

Even verderop zien we kadavers van geiten hangen, en overal restaurants die ‘Chivo Picante’ aanprijzen. Hmm, pikante geit. Ja, een hoop zaken zijn wennen voor de gemiddelde Hollander, ik heb het wel gezien veel andere landen, maar voor ons is het ‘gek’, confronterend of onhygiënisch om dode dieren zo te zien hangen. Rob de Geus zou er beslist niet ‘blai’ van worden, maar het is feitelijk heel natuurlijk. Dieren worden geslacht, gespoeld met citrus en warm water en bereid op grote hitte, daar is niets mis mee. Je kunt het zelfs mooi vinden.

Het unieke van deze dieren is dat ze leven van hoofdzakelijk oregano en zo hun eigen vlees kruiden. Dat heb ik nooit eerder gezien, laat staan geproefd! Tot de slacht hebben ze een topleven, lopen vrij rond over de heuvels begroeid met oregano, dat is toch even anders dan een plakje onherkenbaar vlees uit het cellofaan pakken van een dier dat in een kist heft geleefd?!

In een van de restaurants duik ik de keuken in. Vrouwen staan in de bloedhitte te roosteren, bakken en stoven op houtvuur. Het vlees is grofgesneden en wordt met bot en al geserveerd, daar hou ik van! De smaak is heel subtiel en iedere bereidingswijze heeft zijn eigen invloed. Op de achtergrond steeds die kruidigheid, onze gids, chauffeur en lokale mensen zitten stilletjes te genieten.

Punta Rucia – droom ik?!

Niet zo makkelijk te bereiken en laat het zo blijven!

Een hobbelige dirtroad langs afgelegen dorpjes brengt ons uiteindelijk bij dit ‘picture-perfect’ strand waar wij hoofdzakelijk lokale bezoekers aantreffen die, biertje in de hand, in clubjes in de knalblauwe zee staan, praten en lachen. Direct langs het water lange tafels onder beschutting en direct daarachter tientallen zeer eenvoudige eetgelegenheden, waar overwegend vrouwen op open vuurtjes staan te koken. Hele vissen worden ontschubt en tot perfectie gefrituurd, krabben, kreeften, langoesten, ‘Johnnycakes’, en ook wat vleesgerechten zie ik overal om mij heen, kiezen is bijna onmogelijk!

‘We zijn in de Cariben!’ roep ik uit, wat een feest.  Heerlijk vers eten, het meeste zo uit de zee, kokosnoten, cocktails, ijsjes, alles is er, en af en toe een duik in de verkoelende zee. Wat kan ik nog toevoegen?

World capital of Tobacco – ‘Ik rook niet maar vandaag wel!’

Tamboril is een plaats, vrij centraal gelegen tegen een bergrug aan, op een hoogte van ongeveer 250 meter, wat het door de klimatologische eigenschappen uitermate geschikt maakt voor de productie van tabak. Zodra je het gebied inrijdt zie je de gewassen overal om je heen: 44% van alle sigaren wereldwijd komen hier vandaan wat het de nummer 1 sigaar producerende steden maakt!

Ik bezoek een klein gerenommeerd familiebedrijf (William Ventura) en zie hoe met de grootst mogelijke zorg tabaksbladeren worden gesorteerd, gedroogd, gerold. En daarna gerijpt worden in speciale klimaatkasten. Het doet mij denken aan de productie van wijn. Het fanatisme, toewijding, liefde voor het eindproduct zijn werkelijk imposant. Iedere werknemer is hier ‘afficionado’ en werkt met opperste concentratie mee om de perfectie te bereiken.

Met uitzondering van de marihuana die ik af en toe rookte gedurende mijn tijd in de Cariben rook ik niet. Vandaag echter wel, want nu ik mij bevind in het hart van de sigarenwereld zou ik bijna willen zeggen dat ik ‘moet’ proeven. En dat bevalt prima: vakkundig wordt er één voor mij ontstoken, waarna ik de rook via mond en neus naar buiten blaas. Aroma’s van chocolade, koffie en zelfs citrus vullen papillen en receptoren en laten een onuitwisbare indruk achter.

Honkbalcoach kookt de beroemdste Dominicaanse klassieker

Een mogelijkheid om het leven te verbeteren, dat is honkbal voor de meeste jongemannen hier. Gedroomd wordt van een carrière in de States, maar dat is echter maar voor een enkeling weggelegd. In ieder geval biedt een honkbalopleiding de jeugd onderdak, scholing en weerhoudt kinderen om op ‘het foute’ pad te gaan.

Ik ontmoet Juan Carlos Marrero, een coach die een groep jongeren onder zijn hoede heeft. Dagelijks staat hij met zijn mannen op de ‘pitch’, aanwijzingen gevend, fluitend, schreeuwend. Ik mag een beetje meedoen, maar na de training laat hij mij een ander talent zien. In zijn achtertuin kookt hij voor zijn team, maar ook familie en vrienden uit de omgeving dé klassieker van de Dominicaanse Republiek: Sancocho. Op een houtvuurtje staat een grote gietijzeren pot te borrelen met een stevige groentebouillon. Op een grote schaal ligt vlees dat al eerder helemaal gaar is gemaakt. Het geheel wordt samengevoegd, even doorpruttelen en ‘listo’, klaar!

Dit beroemde gerecht wordt overal op het eiland bereid door alles en iedereen, waarbij iedere zichzelf respecterende keukenprins/prinses claimt ‘de allerbeste’ te maken! Mooi zoals dat gaat met klassiekers, je zou zeggen: een klassieker is een klassieker en is dus gebaseerd op originele ingrediënten. Daarover ontstaat altijd discussie, of het nu gaat om een ‘bouillabaisse’, ‘caponata’ of ‘hummus’, altijd geven mensen er hun persoonlijke draai aan en dat is op zich maar goed ook want zo blijft eetcultuur zich ontwikkelen. Veel belangrijker nog vind ik het feit dat ook deze sancocho vanmiddag mensen bij elkaar brengt. Ook de buren die ruiken dat Juan Carlos aan het koken is schuiven aan, er wordt gelachen, gediscussieerd en gegeten onder het genot van een goede maaltijd, hoe mooi is dat?! Ik voel me gezegend.

Duiken naar een uitzonderlijke zeevrucht in Las Galeras

Hoeveel droomachtige ‘picture-perfect’ stranden heeft dit eiland eigenlijk?!!

Gepakt en gezakt loop ik met collega-duiker Robin over een keiwit strand onder keigroene palmbomen richting keiblauw water: ‘we be divin!’

Hier wordt traditioneel gedoken op een zeevrucht die je in de Cariben regelmatig tegenkomt: Conch. Het zijn van die grote schelpen die je aan je oor zet om de zee te horen, of waar sommige locals op toeteren. Met traditioneel bedoel ik dat iemand met een tuinslang aan zijn mond, die wordt voorzien van zuurstof middels en dieselcompressor, naar 45 meter diepte duikt en daar op zoek gaat naar deze delicatesse. Over de rand van de boot laat ik mij achterover vallen en zie diep onder mij een van de duikers over de bodem scharrelen.

Water draagt geluid enorm goed en al gauw hoor ik het ‘tik tik tik’ van een soort bijltje waarmee hij een spleet in de schelp hakt, om vervolgens met een mes het dier los te snijden, eigenlijk net als een oester. Dan kan je vrij eenvoudig de conch uit de schelp trekken, een ietwat ‘Aliën’ achtig wezen is het, met allerlei ‘zijarmpjes’. Onderwater bekruipt me een zeer dubbel gevoel van afschuw enerzijds, maar euforie en dankbaarheid anderzijds. Want wie ben ik om een dergelijk wonder der natuur in al zijn schoonheid te komen stelen c.q. doden? Aan de andere kant: om te leven moet iets sterven en wat een ongelooflijk bijzondere voedselschat is dit?

In ieder geval wil ik dit wezen eren door het met respect te bereiden. De man die mij onder water leerde hoe je het naar boven haalt toont mij nu hoe je het schoonmaakt. Als eerste laat hij me een stukje rauw proeven: Woauooow wat een briljante onwaarschijnlijk mooie smaak! Heel delicaat, licht ziltig, zoet bijna, met een ‘bite’ van kip. Dit kan ik echt niet verder omschrijven: ga het proeven zou ik zeggen!

Ik maak pakketjes in aluminiumfolie met ‘rustige’ groenten en een drupje olijfolie en leg ze kort op de ‘Cube’ (van Everdure). Na enkele minuten openen we de pakketjes, genieten van de inhoud terwijl we mijmeren over duiken, vissen en leven op de Dominicaanse Republiek.

Tenslotte: La Republica Dominicana

Wanneer je door een Nederlandse bril kijkt naar het leven hier, zullen de meesten onder ons veel zaken ‘gek’ of zelfs onacceptabel vinden. Want is er corruptie? Vast wel. Is het verkeer chaotisch? Absoluut! Voldoen de stalletjes langs de weg aan onze hygiëne normen? Zeker niet! Houden barretjes qua muziek volume rekening met de buren? No no no. Armoede? Reken maar. Vuilnis langs de wegen? Ja ook. En je hebt hier ook geen APK nodig hoor..

Maar als je hier even ‘landt’ en de magie van het leven op je in laat werken, inziet dat niet alle landen zo georganiseerd zijn als ons eigen ‘overveilige’ kikkerlandje, dan ga je de schoonheid zien. Letterlijk ook, want dit eiland herbergt oogverblindend natuurschoon met haar stranden, rivieren, watervallen, bergen, vlaktes en wat al niet meer. Maar wat mij hier, en eigenlijk in de meeste arme landen die wij bezoeken, opvalt is iets wat ik ‘levensschoonheid’ zou willen noemen. Ik wil het niet verheerlijken want er zal vast ook veel misgaan, maar de (arme) mensen dragen het leven, je zou bijna zeggen ‘leven het leven’ meer, heel direct. Dat zie je aan verbroedering (meestal rond een maaltijd), muziek, dansen, emotie, en een soort van rust.

‘Every little thing is gonna be allright’. Zelfs op plekken die ons werden afgeraden om te bezoeken heb ik de liefste, behulpzame mensen ontmoet. Het is een zeer bijzondere cultuur die je alleen ontdekt als je je niet laat afschrikken door angst en wegduikt in de veiligheid van je resort.

Met een verwachtingspatroon van ‘overtoerisme’ stapte ik in het vliegtuig in Nederland.
Maar na twee weken, veel te kort overigens, rondwarrelen over dit eiland is mijn conclusie dat deze plek werkelijk ALLES biedt wat je maar wilt wensen.

Ik voel me hier thuis: Viva la Republica Dominicana!

Laat je niet gek maken…

 


Dit programma is mede mogelijk gemaakt door:

Everdure by Hestcon Blumenthal
Swiss Diamond

 

De Dominicaanse Republiek, de stad uit!

De Dominicaanse Republiek, de stad uit!

De Dominicaanse Republiek, de stad uit!

De Dominicaanse Republiek, de stad uit!

De Dominicaanse Republiek, de stad uit!

De Dominicaanse Republiek, de stad uit!

De Dominicaanse Republiek, de stad uit!

De Dominicaanse Republiek, de stad uit!

De Dominicaanse Republiek, de stad uit!

De Dominicaanse Republiek, de stad uit!

De Dominicaanse Republiek, de stad uit!

De Dominicaanse Republiek, de stad uit!